هنر قلمزنی در اصل نقر و حکاکی نقوش بر اشیاء فلزی است. این هنر از دورة هخامنشی در اصفهان رواج کامل داشته ولی اوج آن در زمان صفوی بوده است؛ و اشیاء قلمزده قدیمی از دورانهای مختلف زینت بخش موزه ها و مجموعه های خصوصی است.

ابزار کار هنرمند قلمزن تعدادی قلم فولادی با سطوح مقطع متنوع و چکش با وزن های مختلف است قلمزنی به صورت زنجیره ای کار می شود مثل:گروه سازنده، چرخ کارها،پرده کارها وغیره...  در حال حاضر اصفهان مرکز و قلب این هنر در ایران است. شیوه کار قلمزنی به این صورت است که ابتدا پشت یا داخل ظرف یا صفحه فلزی مورد نظر را قیرریزی کرده و پس از آن بوسیله ضربات چکش و قلم مخصوص کار قلمزنی را انجام می دهند؛ قیر را درزمان قدیم با خاکستر مخلوط می شده ولی حالا که خاکستر نیست با کچ مخلوط می کنند. در پایان با حرارت دادن ظرف مورد نظر قیر را از کار قلمزنی جدا می کنند در قلمزنی روی فلز سه روش عمده برای کار وجود دارد اول قلمزنی ریز در اصطلاح سیاه قلم و دوم قلمزنی برجسته در اصطلاح جنده کاری و مشبک. این سه شیوه که هم از نظر روش کار و ابزار مورد استفاده و هم از نظر ضخامت ورق فلزی به کار رفته تفاوتهائی دارند.

طرح های مورد استفاده در شیوه ریز اغلب طرح های اسلیمی، صورت، تصاویر مینیاتور است که به شیوه پرداز و سیاه قلم ساخت و ساز می شوند. در شیوه قلمزنی برجسته طرح ها اغلب گل و مرغ، ابنیه، خط و حدیث و طرح های کم ساخت و سازتر است در عوض دراین شیوه کار قسمت های مورد نظر هنرمند برای دادن عمق و بعد برجسته می شوند ولی در شیوه ریز به وسیله سایه و روشن های ایجاد شده عمق و بعد را تداعی می نمایند. از شاخه های جنبی قلمزنی می توان مرصع کاری و شبکه را نام برد.