به راستی که این یک حق است. حقی که ما به گردن او داریم . آن بزرگوار، با نامی آشنا، با نامی کهنه اما جاودانه آن بزرگوار که برای همیشه این حق زنده نگه داشتن یادش را به گردن ما گذاشت و رفت، رفت تا دوباره برای کشورش زنده بماند و ملتی را برای همیشه سربلند نگه دارد. واقعاً او چه کرد؟ که اینگونه ماند؟

در بین همین مردم که همیشه با نامش زندگی می کنند.  پس بیایید همه و همه جا و همیشه با او باشیم. زنده یاد ابوالقاسم فردوسی که می گفت:

                                  سخن نرم

سخن چـون بـرابـر شـود بـا خـرد              روانِ ســــراینــده رامــش بــرد

کسـی را کـه اندیشـه ناخُوش بـود              بـدان نـاخوشـی رای او کَـش بـود

همـــی خویشتـن را چـلیـپـا کنـد                 بـه پیـش خــردمنـد رســـوا کنـد

ولیـکن نبینـد کـس آهوی خـویش                تو را روشن آید همـی خوی خویش

چـو دانـا پسنـدد پسنـدیده گشـت                 بجوی تـو در آب چون دیده گشـت

تـو چندان کهباشی سخنگوی باش              خـردمند باش و جهـان جـوی باش

چــو رفتـی سرو کار بـا ایـزدَسـت             اگـر نیـک با شـدت کـار ار بدَسـت

نگـر تـا چـه کاری همـان بـِدرَوی              سخن هـر چه گویی همـان بشنوی